Rood Klooster

• Toegang voor personen met een beperkte mobiliteit
• Sportfaciliteiten
• Speelplein
• Moestuin
• Picknicktafel
• Openbare toiletten

De wortels van het Rood Klooster liggen in de veertiende eeuw. Toen installeerden kluizenaars zich op deze relatief onherbergzame plek. Vanaf 1367 gaf de hertogin van Brabant hen toestemming om er cellen en een kapel te bouwen. Ze schonk hen ook gronden en de vijvers in de buurt.  In 1373 traden de monniken tot de orde van de Heilige Augustinus.

De naam ‘Roodclooster’ die het domein vanaf 1380 droeg, zou komen van de roodkleurige mortel die de muren van de kloostergebouwen bedekte. Een andere hypothese zegt dat het klooster en de kerk werden gebouwd op een ontgonnen – ‘gerooide’ – plek in het bos, vandaar de vroegere vorm ‘rooclooster’.

De hertogen van Brabant, en later de Boergondische prinsen, droegen met een groot aantal giften bij tot de groei van het Rode Klooster.

Rond de kloostergebouwen kwam een grote ommuring in baksteen, waarvan nog resten bestaan. De monniken draineerden het aanpalende moerasachtige gebied. Ze plantten er fruitbomen, wijnstokken en groenten. In de buurt lag ook een vijftiental vijvers, die ze gebruikten voor viskweek.

De priorij werd een knooppunt van spiritueel en artistiek leven. In de vijftiende eeuw vestigden de monniken hun reputatie met geïllustreerde en ingebonden manuscripten. De beroemde schilder Hugo Vander Goes bracht hier enkele jaren van zijn leven door.

Het Rood Klooster werd in 1572 geplunderd en gedeeltelijk verwoest. Het onderging in de volgende eeuw verschillende restauraties.

In 1784 verdreef de vervolging van de contemplatieve orden door keizer Jozef II, de monniken uit het Rood Klooster. In 1790 keerden zestien van hen terug en begonnen ze aan de restauratie van het gedeeltelijk vernielde klooster. Twee jaar later werden ze opnieuw gedwongen om de plek te verlaten.

Daarna diende het gebouw een tijd als legerkazerne, vervolgens als katoenweverij, ververij, atelier van een steenkapper en herberg. De Belgische Staat werd in 1910 eigenaar van het Rood Klooster en droeg het in 1992 over aan het Brussels Gewest.

Monumenten

De Priorij (geklasseerd in 1965).

De Molenaarswoning (geklasseerd in 1961). Het gebouw dateert van de zestiende of zeventiende eeuw en werd gebruikt als wasplaats. In 1740 werd het herbouwd en aangepast tot molenaarswoning.

De Portierswoning zorgde voor de verbinding tussen de buitenwereld en het privédomein van de monniken. Ze dateert van de zestiende of zeventiende eeuw,maar werd in de achttiende eeuw meermaals verbouwd.  Het gebouw werd recent gerestaureerd  en is nu het onthaalcentrum voor de site.

De oude hoeve bestaat uit verschillende gebouwen die meestal van de achttiende eeuw dateren. Alleen het hoekgebouw met de booggewelven is geklasseerd. Het werd gebouwd als vervanging van de middeleeuwse boerderij.

De omwallingsmuur van de abdij was 700 meter lang. De helft ervan is overeind gebleven, maar een archeologische studie legde het volledige tracé bloot. De muur werd grotendeels gerestaureerd om het middeleeuwse karakter van het terrein volledig te herstellen.

De kunstenaarsateliers zijn een sterk aangepast en komen overeen met van een deel van de zuidelijke kloostervleugel.

De Bosgeestbron ontspringt aan de basis van de zandstenen muur waarop de herdenkingsplaat staat voor schilder René Stevens. Hij is de stichter van de  Liga van de Vrienden van het Zoniënwoud.

Museum

Het kunstencentrum van het Rood Klooster neemt een deel van de vroegere boerderij in en organiseert regelmatig tijdelijke tentoonstellingen.