De Pedevallei

Brussel is veel meer dan gewoon maar een stad: de uitgestrekte groene rand, die toeristen vaak niet kennen of gewoon links laten liggen, herbergt tal van aangename verrassingen. Met name aan de buitengrens van Anderlecht, naar Dilbeek toe, is in de Pedevallei het landschap nog heel goed bewaard gebleven. Dit gebied is grotendeels ontsnapt aan de ongebreidelde verstedelijking. Landbouw en veeteelt worden er trouwens nog druk beoefend. In de nabijheid van de stad heeft de wandelaar toch de indruk op het platteland te vertoeven.

Aan de rand van het natuurreservaat van de Vogelzangbeek, waar natte weiden, rietvelden, poelen, braambossen, hagen, wilgen en elzenbomen elkaar afwisselen, kun je als wandelaar nog heel wat dieren spotten zoals torenvalken, meeuwen en zeemeeuwen, maar ook de schuchtere waterhoen of de grote bonte specht. In mei en juni bloeit de gele lis, symbool van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. En hartje zomer bloeit de kattenstaart.

Een beetje verderop, voorbij de groentenakkers rond het universitaire Erasmusziekenhuis, duikt de Sint-Annakerk (van Itterbeek) op, een hoogst charmant bouwwerk. Deze kerk werd gebouwd tussen de 13de en de 16de eeuw, en ziet er vandaag nog net zo uit zoals Pieter Brueghel ze heeft geschilderd in "De parabel van de blinden" omstreeks 1568.

De terugweg naar de stad loopt langs de Pede. Tussen de woontorens – stedenbouwkundige getuigen van de vorige eeuw – en ondanks het geraas van het verkeer op de Ring, is de opeenvolging van parken en vijvers een laatste aangename verrassing. Een plezier ook voor fotografen die zich kunnen uitleven met de weerspiegelingen op het water, het spel van licht en schaduw, en de heel diverse populatie watervogels. Hier is de natuur niet meer wild, maar getemd. Ze heeft zich in zekere zin geplooid naar de mens en diens recreatiebehoeften, maar heeft toch nog een beetje onstuimigheid weten te bewaren. Reden te meer om als wandelaar de pas te vertragen…

Joëlle en Jean-Paul Wibrin-Maquet (Neufchâteau, provincie Luxemburg)