Rond de basiliek

Eerste verrassing: Brussel is niet alleen een stad van steen en beton, een volledig verstedelijkt gebied. De stad heeft talloze stukjes groene long, in de vorm van parken en kleine bossen. We stapten vaak op grasrijke wegjes, langs velden en weiden, langs stukjes natuur met een haag errond, en op een bepaald moment kwamen we op een mooi vlonderpad uit. De basiliek van Koekelberg is echt een indrukwekkend bouwwerk, met enorm uitgestrekte grasvelden aan de voorkant... Eveneens opvallend is het contrast tussen een zeer mooi gebouw met getrapte verdiepingen en een reeks tuinhuisjes. 

Nog een verrassing was de ontdekking van een aantal "onstadse" wijken. Charmante kleurige huisjes, zoals je die in Scandinavië al eens tegenkomt, met naïeve beeldhouwwerken in de vorm van dierenriemtekens of figuren uit de fabels van La Fontaine. We waren helemaal weg van een pleintje met maar één boom in het midden, even prominent als een kerk in het midden van een dorp…

Brussel een kille, koude, onverschillige grootstad? Bij onze aankomst bood een jonge Maghrebijn ons spontaan zijn hulp aan om ons op weg te helpen. Toch wel sympathiek, en dat in een wijk van Sint-Jans-Molenbeek, waar zo vaak negatief over wordt gesproken. Een paar kilometer verderop lopen we langs een reeks moestuintjes met tuinhuisjes die door particulieren met liefde worden onderhouden. Even aan de praat geraakt met een oude ietwat melancholische man. Hij was net zijn tuingerief aan het opruimen. Hij zei dat "deze kleine lapjes grond op het punt staan te verdwijnen, vanwege de vervuiling". Maar wat ons het meest is bijgebleven, is die dame die elke dag, volledig uit eigen zak, 40 zwerfkatten van eten voorziet. En ze kende de naam van elke kat.

Opgepast dus met vooroordelen: grote steden hebben heel wat meer te bieden dan onpersoonlijke lelijkheid, vervuiling, asociaal gedrag en onveiligheid… maar je moet de platgetrapte paadjes durven verlaten. 

Héléna Deltour (Papignies, Henegouwen)